Het was een grote zaal. In hartje Amsterdam. Het American Hotel vlakbij het Leidseplein. Een introductietraining in NLP. Ook wel "de studie van succesvol gedrag" genoemd. Ik was benieuwd. Er werd me verteld dat NLP gebruikt werd door het merendeel van alle succesvolle mensen in de wereld. En dat het ook op mijn leven een positieve impact zou kunnen maken.
Eerst zien, dan geloven, was mijn insteek. Ik had wel eens eerder een presentatie gezien over NLP, en wat boeken gelezen. Maar tot dan toe was ik nog niet ECHT overtuigd...
Daar kwam deze dag een verandering in. De spreker, bracht zijn publiek helemaal in de ban van zijn verhaal. Ik zat letterlijk op het puntje van mijn stoel. Zo fascinerend was zijn manier van vertellen.
Toen op een bepaald moment werden we gevraagd om onze ogen te sluiten. We zouden een visualisatie oefening doen. Het eerste wat ik dacht was "Visualisatie is toch meer voor mensen die geen actie durven ondernemen. Hartstikke leuk en aardig, maar ik heb er toch veel meer aan om in de echte wereld mijn angsten onder ogen te zien..."
Toch besloot ik me open te stellen. De training was tot nu toe heel bijzonder geweest. En ik had toch niets te verliezen...
Dus sloot ik mijn ogen. En begon ik aan een reis door "mijn onderbewustzijn", om mijn eigen emoties beter te leren kennen. En dat gebeurde ook...
Toen ik 10 minuten later mijn ogen weer opende, stonden er tranen in mijn ogen.
Nu is dat misschien niet zo gek, zou je zeggen. Wel als je bedenkt dat ik in de 9 jaar daarvoor geen enkele traan heb gelaten. Omdat ik ooit als puber besloot dat huilen "voor kleine jongens was" en dat ik een grote, stoere jongen wilde zijn.
Terwijl ik daar zo zat, besefte ik me wat er zojuist was gebeurd. Er was iets in mij losgekomen. Ik had iets gevoeld wat ik nog nooit eerder had gevoeld. En ik besefte me dat hier een gigantische potentie zat die ik verder wilde ontdekken.
Nog geen maand later begon ik aan mijn eerste NLP Opleiding. Vanaf dat moment raakte alles in een stroomversnelling...